شبهای هجر

بدنامی حیات دو روزی نبود بیش،

آن هم -کلیم!- با تو بگویم چه سان گذشت

یک روز صرف بستن دل شد به این و آن

روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت

--------------------------------------------

     داغ لاله 

بیداد رفت لاله ى بر باد رفته را                           یا رب خزان چه بود بهار شکفته را

هر لاله اى که از دل این خاکدان دمید                      نو کرد داغ ماتم یاران رفته را

جز در صفاى اشک دلم وا نمی شود               باران به دامن است هواى گرفته را

واى اى مه دو هفته چه جاى محاق بود           آخر محاق نیست که ماه دو هفته را

برخیز لاله بند گلوبند خود بتاب                        آورده ام به دیده گهرهاى سفته را

اى کاش ناله هاى چو من بلبلى حزین             بیدار کردى آن گل در خاک خفته را

گر سوزد استخوان جوانان شگفت نیست           تب موم سازد آهن و پولاد تفته را

یارب چها به سینه ى این خاکدان در است     کس نیست واقف اینهمه راز نهفته را

راه عدم نرفت کس از رهروان خاک           چون رفت خواهى اینهمه راه نرفته را

لب دوخت هر کرا که بدو راز گفت دهر           تا باز نشنود ز کس این راز گفته را

لعلى نسفت کلک در افشان شهریار             در رشته چون کشم در و لعل نسفته را 

   شهریار   

نقبی به گذشته

اگر مدتی قبل می خواستی مسافرت بین شهری بکنی بنزهای کرایه فیروزه ای رنگ ١٩٠ و ٢٠٠ درخدمت تان بودند البته نوع سیاهرنگ آنهم وجود داشت..آن روزها حوالی میدان آزادی یا سه راه تهرانپارس در خیابان دماوند این بنزها دیده می شدند که رانندگان آن برای مسیرهای شمال داد می زدند. اغلب این بنزها دیزلی بودند ولی مدل بنزین سوز آن هم وجود داشت.

  در ایامی که بلیط اتوبوس پنجاه تومان بود، کرایه تهران شمال این بنزها صد تومان بود و انصافاً هم راحت و نرم بودند. حالا که سمندهای رنگ بارنگ و خصوصا پژو405 و سمندهای زرد بین شهری آمده اند دیگر خبری از این بنزها که حتما حدود دو سه دهه برای رفاه مردم کار کردند نیست خواستم یاد این بنزهار را گرامی بدارم.